Liefde gaat door de maag

Gretig pak ik, naast twee broodjes voor de lunch, ook een doosje met twee Oreo muffins mee bij de supermarkt. Hoe vaak ik mezelf ook voorneem geen boodschappen te doen als ik honger heb; zo nu en dan is de verleiding simpelweg te groot. Na het afrekenen app ik Bianca dat ik er aan kom. Ze is weer dakloos na een kleine week bij een vriendin te hebben mogen verblijven. Niet geheel toevallig is ook deze vriendin, Samantha, een cliënte van ons. Een beperkte, (te) lieve dame met het hart op de tong, en één grote spraakwaterval. Als ik richting de straat loop waar we hebben afgesproken, staan tot mijn verrassing beide vrouwen me op te wachten.

Ik hoor ze al van verre kibbelen. ‘’Lekker makkelijk praten heb je. Dat moet jij zeggen joh, met je ruggengraat van waaibomenhout’’. Bianca’s fietsstuur is als een pakezel behangen met tassen en spullen. Het zijn haar schaarse bezittingen die ze van hot naar her met zich meezeult. Samantha steekt gelijk van wal. “Ja ik zeg nog zo tegen Bianc dat ze al d’r zooi mee mot nemen, want bij mij komp ze d’r nie meer in, maar dat komp omdat ze loop te blèren tegen mijn, en loop te gooien met spullen, en dan horen de buren dat en nou was d’r weer politie bij mijn aan de deur, …”.

De een dakloos, de ander zorgt voor onderdak

Bianca rolt tersluiks met haar ogen terwijl ze mijn kant op kijkt. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Dit zijn twee door de wol geverfde Utrechtse vrouwen met veel bekenden in het daklozen- en verslaafdencircuit. De een al tijden dakloos, de ander biedt met regelmaat uit medelijden onderdak aan Jan en alleman aan. Op de een of andere manier treft ze altijd de verkeerde en gebeurt het regelmatig dat de tijdelijke bewoners zonder wederdienst haar woning plunderen of weigeren te vertrekken. Bianca behoorde hier tot een uur geleden ook bij. Toch hebben de dames een haat-liefde-verhouding met elkaar en wint de “vriendschap” het meestal.

“Kom, we halen even koffie bij mij op kantoor en dan gaan we daar buiten in de zon even zitten”. Op hun verzoek neem ik een bekertje chocolademelk mee en een cappuccino met een bescheiden portie van vijf suikerstaafjes. Zo zitten we een tijdje en praten we over van alles. Dat wil zeggen, Samantha praat en Bianca en ik proberen te blijven luisteren.

Moederliefde

Zodra Samantha even naar adem hapt voordat ze verder gaat met praten, grijpt Bianca haar kans. “Je had toch ook wat lekkers meegenomen zei je?’’, vraagt ze. ‘’Wat heb je dan?”. Bianca gluurt hongerig naar mijn tas en ik haal het doosje met de twee Oreo muffins er uit. Hoewel het water me in de mond loopt bij de aanblik alleen al, zie ik met enige tegenzin zelf af van de traktatie en overhandig ik één muffin aan Bianca. De andere wil ik aan Samantha geven, als ze vraagt: “Mag ik misschien die verpakking ook houden Charlotte?”, vraagt ze. Dat mag uiteraard, al begrijp ik niet waarom. Samantha glundert. “Dan eet ik hem niet helemaal op, maar bewaar ik de helft voor mijn dochter. Voor het geval ze langs komt”.

Wilskracht

Ik smelt. Binnen haar mogelijkheden doet Samantha altijd haar best om het gezellig te maken wanneer haar dochter, die uit huis is geplaatst, op bezoek komt. Dat kan inhouden dat ze van haar laatste centen een blikje cola in huis haalt, of in dit geval, dat ze zich inhoudt om niet de hele maar een halve muffin op te eten en het restje voor haar dochter te bewaren. Hoezo een ruggengraat van waaibomenhout? Begin jij maar eens aan zo’n muffin en laat hem dan na twee happen staan. Dát is discipline. Dat is wilskracht. Nee hoor, je kan veel over haar zeggen, maar gul is ze wel, op haar manier. Mijn tegenzin is verdwenen; met een glimlach overhandig ik de verpakking aan Samantha.

* De namen Bianca en Samantha zijn om privacyredenen gefingeerd.