“Ik ga je een geheim vertellen” – een blog over taboes en snitchen

“Tessa, ik ga je iets vertellen. Maar ik ben bang want dit heb ik altijd geheim gehouden. Het is al van lang geleden, weet je wel, in die nare tijd. Ik wilde geen snitch zijn. Maar ik denk er zo vaak aan en dan denk ik, Petra, je moet er toch iets mee doen. Want het is fout wat daar gebeurde.” Dit zijn de woorden die ik op mijn voicemail hoor. Ze zijn soms zo zacht uitgesproken dat ik het bericht een paar keer moet beluisteren om alles te verstaan. Wat me wel gelijk duidelijk wordt: Petra zet hiermee een hele moedige en lang overdachte stap. Ik bel haar gelijk terug. Ze wil met me afspreken want “zoiets” vertelt ze niet aan de telefoon.

Ik ga naar haar toe, want thuis voelt ze zich het meest veilig en dat is het belangrijkst. Soms huilend en soms lachend vertelt ze me wat ze heeft gezien in de periode dat ze uitgebuit is. Haar hond houdt haar in de gaten en legt zijn kop op haar knie als ze huilt. Ik heb het idee dat hij mij soms verwijtend aan kijkt en ik trek mijn meest vriendelijke gezicht naar hem.

Petra is minder argwanend dan haar huisdier. Wat ze vertelt, ga ik niet delen in deze blog. Petra heeft veel gezien en gehoord en ze denkt dat andere vrouwen nog steeds slachtoffer zijn. Eerst wilde ze niets met deze kennis want ze was zelf nog aan het overleven. En toen ze haar leven op de rit had, was ze bang voor alle emoties die boven zouden komen bij het vertellen. Liever wilde ze het vergeten. Maar na het zien van een film over een sterke, moedige vrouw, besloot ze deze stap te nemen. Met haar kennis kan ze misschien anderen helpen.

“Wat moet ik doen? Ik wil niet zomaar de politie bellen want ik schaam me. En misschien geloven ze me niet, daar ben ik zo bang voor.” We bespreken de mogelijkheden en terwijl ze erbij is, bel ik met een rechercheur met wie ik vaker samenwerkte om de situatie anoniem voor te leggen. Zij geeft advies en hier gaat Petra over nadenken.

Mijn collega is intussen gebeld door een dame. Zij werkt naar alle tevredenheid in een club. Haar collega’s, de klanten en de sfeer vindt ze fijn. En de verdiensten natuurlijk ook. Niemand in haar omgeving weet van haar baan. “Ik denk dat ze het gek vinden dat ik dit werk doe. En dan niet meer met me willen omgaan. Er rust toch een taboe op dit werk.” Haar dubbelleven valt haar echter steeds zwaarder. Soms heeft ze een leuke avond en mist het dit te kunnen delen met vriendinnen. En soms heeft ze een rotdag, en wil ze dit ook delen. Mijn collega en zij spreken af dat ze altijd mag bellen als ze de behoefte voelt wat te vertellen. En de dame gaat nadenken of ze toch één vriendin in vertrouwen durft te nemen. Ze belooft sowieso nog een keer terug te bellen om te laten weten hoe dit is verlopen.

Een week later zit ik weer bij Petra aan tafel. “Tessa, ik ga snitchen. De mevrouw van de politie klonk aardig. En weet je, ze nam me serieus. Als ik dit ga vertellen, reken ik echt af met mijn verleden en daarom wil ik dit doen. Ga jij met me mee?” Ze klinkt vastberaden en haar hond lijkt me minder achterdochtig aan te kijken. Maar misschien is dat verbeelding. En ja, natuurlijk ga ik met haar mee.

Over de auteur

Tessa Nagels werkt bij Belle Hulpverlening. Met haar blog geeft ze een kijkje in de keuken van haar bijzondere werk.