Charlottes blog: Vrijspraak

Met een rotvaart fiets ik het plein voor de rechtbank op. Na een hectische werkochtend ben ik nog maar net op tijd. Ik besluit mijn fiets maar niet op het hangslot te zetten en haast me naar binnen, langs de beveiliging en door naar boven. Daar wacht mijn collega al samen met onze cliënte Sanne. Ik kan gelijk zien hoe gespannen ze is. ‘’Hij is er niet’’, zegt ze bij wijze van begroeting. Ik kijk om me heen en inderdaad, de verdachte is er niet. Dat is vaak zo wanneer de uitspraak van de rechter wordt gedaan. Hoewel Sanne ook niet had hoeven komen, wilde ze dat wel. Hoe moeilijk ook, maar ze wilde alles meemaken.

Drie jaar zitten

Ze had vanaf het moment van haar aangifte tegen hem drie jaar op dit moment gewacht. Nu was het dan eindelijk zover. Haar ex-vriend, tevens vader van hun twee dochtertjes, staat terecht voor seksuele uitbuiting van haar. Zo meteen horen we of de rechter meegaat in de eis van de officier van justitie, wat zou betekenen dat hij bijna drie jaar zou moeten zitten. Ik pak nog gauw een bekertje water voor ons. Het water klotst bijna over de rand als Sannes trillende hand hem overneemt. Dan lopen we de rechtszaal in.

Dit klinkt niet goed

De enige andere toehoorder is een journalist. Als we plaatsnemen, gaat de rechter gelijk van start. Hij richt het woord tot ons drie. ‘’Ik zal gelijk met de deur in huis vallen.’’ Mijn ogen schieten naar Sanne en ik houd mijn adem in. Ik merk dat ik me letterlijk schrap zet. Dit klinkt niet goed. ‘’Onvoldoende steunbewijs… Dwang niet bewezen… Vrijgesproken…’’.

Ze sluit zich op

Het wordt stil. Dit kan niet waar zijn. Met grote ogen kijken we naar elkaar en dan weer terug naar de rechter. ‘’Dan mag u nu de zaal verlaten’’. Twee minuten. Langer heeft het niet geduurd. Het is lang genoeg om de grond onder Sannes voeten weg te slaan. Ze staat op en loopt wankel de zaal uit, steeds sneller, richting de toiletten. Ze sluit zich op. We horen haar overgeven. Snikken. Ook mijn collega en ik staan met tranen in onze ogen. We kunnen alleen maar ons hoofd schudden.

Trap na

Zo staan we een tijdje op de gang. We kloppen zo nu en dan bemoedigend op de deur. Maar wat kun je zeggen? Hoe troost je iemand die al zoveel onrecht is aangedaan? Die nu opnieuw slachtoffer wordt? De vrijspraak zal voor haar voelen als een trap na. Ik kan haar vragen bijna horen. Zie je wel dat hij overal mee wegkomt? Zie je dat niemand me gelooft? De erkenning was voor haar het allerbelangrijkste. Jaren had hij haar zo in zijn greep. Hij liet haar denken dat ze zelf in de prostitutie wilde werken. De blauwe plekken en dreigementen vergetend. Niemand zou Sanne serieus nemen als ze aangifte zou doen. Voor Sannes gevoel zal de rechtbank dit nu bevestigd hebben.

Ruimte voor verdriet, woede en angst

Na een minuut of twintig vragen we Sanne nogmaals om de deur open te doen. Eerdere pogingen strandden, maar nu zet ze hem op een kier. We komen de toiletruimte binnen en vinden haar daar met roodbetraande ogen. Ze zegt niets. Ik zou zo graag iets zeggen wat de pijn verzacht, maar mijn hoofd is leeg. Er komt niets in me op dat de lading ook maar enigszins dekt. Mijn collega en ik kijken elkaar even aan. Ik kan zien dat ze zich net zo machteloos voelt. Ja, er zijn praktische zaken te regelen. We zullen contact opnemen met haar advocate. Met de officier van justitie. We kunnen vragen om hoger beroep aan te tekenen. We kunnen een aanvraag indienen bij het schadefonds geweldsmisdrijven… Maar niet nu. Er is nu ruimte nodig voor verdriet, woede, angst. Dat mag er zijn, nu precies is gebeurd waar ze drie jaar lang bang voor was.

Ze wil alleen zijn

We leiden Sanne naar buiten. Bieden aan om ergens koffie te drinken, of samen te wachten tot ze wordt opgehaald. Ze slaat het af, wil alleen zijn. Even alleen als ze zich voelt. Met een knoop in ons maag kijken we haar na.